Q1 vs Q327

De een heeft 160Mm gereden en de ander 110 Mm minder. De een is bijna 20 jaar oud, de ander 9. In die tijd is er veel veranderd aan de Quest. Ik denk dat het handig/grappig/interessant is om hier te vertellen wat de verschillen zijn. Daarnaast ga ik dus deze blog herzien.

Zo reed ik naar huis. Nog zo’n verschil de ketting goot bij een 26 inch Q is langer, dus zit wat in de weg, maar het piepschuim wat verhogen hielp precies.

Quest 1 was een ruwe fiets, als ik het vergelijk met Q327. Het polyester is ruwer gemaakt. Het kan ook liggen aan de leeftijd, maar ook op plekken waar het zonlicht of andere invloeden niet kunnen komen voelt het wat ruwer. Over de buitenkant kan ik dat niet oordelen, aangezien ten eerste Q327 ontzettend glimt, opnieuw gespoten is en in de commandant is gezet. En de kleur valt goed in de smaak bij de leerlingen. En Q1 is nogal ruw. Het geel aan de bovenkant is kwetsbaar gebleken. En ondanks dat mijn vader er bloedig op geschuurd en ontvet heeft, blijft het niet super goed zitten. Daarnaast is het polyester aan van de bovenkap een beetje gebroken wat je na een tijdje ook weer terug ziet in de verflaag. En het is niet gespoten. En die stomme verf (nee hoor, verkleurt niet, zei de verkoper 5 jaar geleden) doffer en lichter geworden. Rood en geel zijn geen kleuren die verstandig zijn om te gebruiken als je wilt oververven.

Ander ding van het uiterlijk is de butsen en scheuren in Q1. Dat heeft Q327 niet. Glad als een babybilletje. Zelfs de onderkant.

Q327 heeft een 26 achterwiel. Dat zorgt dat je bagage anders moet ingedeeld worden. En ook dat de ruimte een stuk kleiner is. Waar laat ik mijn schooltas en hoe doe ik dat toch met het schuimkapje? Ik moet het voordeel nog ervaren, evenals het nadeel.

Dat schuimkapje is met klittenband in Q327. En bj Q1 met magneten. Ik vind magneten handiger, maar ik heb dat nog niet snel geregeld, dus dat kan wel even zo. Misschien wat magneten alvast bestellen…

De banden zijn gelijkwaardig. Q1 heeft nieuwe Schwalbe Marathon, evenals Q327. Alleen heb ik achter een Shredda op Q1. En bij Q327 een Marathon. De Shredda is een superlicht lopende band. Geen idee hoe de 26v inch Marathon loopt. Ik heb het idee dat het wel wat dikker kan. De keuze in banden is bij 26 inch groter. Ik ga op onderzoek en ontdek dat de Marathon Almotion sneller is en dikker. Maar hoe lang het duurt voordat die Marathon eindelijk eens vervangen moet worden…

De uitlijning van Q327 is perfect, gedaan door Peter met zijn gereedschap. De uitlijning bij Q1 is ook goed gezien de gelijkmatige slijtage. Maar al een tijdje niet gemeten.

Qua onderdelen is het behoorlijk gelijkwaardig. Q1 is ook met negen versnellingen (en als je de motor weghaalt, met zelfs 3 bladen voor). Het schakelen in de 26 inch Quest vind ik niet veel beter gaan als bij de speciaal aangepaste der van de Q1. De remmen zijn beide met goede nieuwe kabels. Verschil is dat Q327 90 mm remmen heeft, wat wel heel lekker direct (maar nog steeds dat sompige van een trommel) remt.

De Bebop pedalen heb ik direct uit Q327 gehaald en vervangen door Time Atac. Buiten dat de schoenplaatjes veel kleiner zijn, dus minder sluiten, brak ik de Bebop schoenplaten die geleverd werden direct. Ik vind dat wel een dingetje.

Het gewicht van Q327 is lichter. Het valt me mee hoe zwaar de achterkant is met dat grote wiel. Maar zo’n beugeltje scheelt heel erg en is ontzettend makkelijk. Daarbij is Q1 natuurlijk niet het toonbeeld van lichtgewicht. Helemaal met die motor er in.

De elektronica is een interessante vergelijking. De installatie op Q1 is door mij zelf bedacht en door Stefan gesoldeerd. De knipperlichten werken niet meer, maar toen ze werkten was het met een flinke bak licht. Het voorlicht is oud, maar nog ok. wel met een vervelende nagloei als het uit staat. Q327 heeft een vrij recente installatie met ledpinkers ingebouwd en dat geldt ook voor het achterlicht. Dat ziet er mooi strak uit. Grappige is dat deze fiets nog alarmlichten heeft en dagverlichting. Nieuwe Questen hebben dat niet. En het ledje in je fiets als je richting aangeeft werkt hier goed, evenals het toetertje. Q1 heeft 12 Volt, Q327 6 Volt.

Maar de accu’s zijn oud van q327. Na een half uur rijden valt het licht uit. En van q1 top. De accu is groot en doet het lang. Een van de q327 accu’s heeft twee stekkers. Die begrijp ik niet. Dus daar heb ik een probleem/uitdaging.

Een ander ding is de reflectie. Bij Q1 in overdaad aanwezig. Ik weet eigenlijk niet of de reflectie van Q327 veel effect heeft. Het zijn de standaard lichtstrippen. Misschien maak ik een blauwe reflectie rand, vergelijkbaar met Q1, maar dan over de naad. Dat ga ik een keer passen en kijken of dat mooi is of juist vooral niet.

Het geluid bij beide is eigenlijk keurig. In Q1 heb ik tyleen buizen verwijderd, waardoor het geluid daarvan weg is. Maar het geleidewieltje hoor je nu wel. Daar zit inmiddels een mooi tandwiel in gesleten, dus die wordt alleen maar beter. 😉 Q327 heeft wel tyleenbuizen. Dat is ook zo’n beetje alles wat je hoort. Als ik met Q1 een bocht door ga, hoor je wat kraakjes, bij Q327 is het gewoon stil. Het ding is gewoon stijver en beter gebouwd, of minder versleten.

Q1 heeft een km-teller. Q327 een Garmin. Ik weet niet of ik dat een vooruitgang vindt. Een km-teller is lekker simpel. Bij een Garmin moet je wachten tot het gps signaal gevonden is, moet je updaten en gaat sneller leeg. Als ik een route wil rijden is een Garmin natuurlijk wel heel mooi. Maar voor woon-werk? Ik weet het nog niet.

Ik zal vast wel iets vergeten zijn. Maar ja, niet alles is perfect. Zowel de fietsen als ik zelf…

Dit blog ging over Q1 en aanverwante zaken. Ik ga eens goed nadenken over het vervolg. zoals ik nu denk, ga ik hem actief houden, maar niet meer posts aan toevoegen. Losse pagina’s, zoals het aantal vm in Nl, of koopgids voor open ligfietsen, moeten een nieuw plaatsje krijgen. Vanuit dat nieuwe plaatsje zal ik dan wel bloggen, maar zeer waarschijnlijk niet meer zo intensief.

Pas als de motor is overgezet (ik heb momenteel zeer pijnlijke/verzuurde benen ga ik Q327 echt gebruiken. Nu is het vooral voor naar de supermarkt. Dus voor eventuele kopers van Q1. Nog even wachten. (Hugo, ik probeerde je te bereiken, maar je emailadres deed het niet, kun je nog een keer mailen?)

 

Hoe vertel ik het mijn fiets?

Als je iemand gaat verlaten, dan doet dat pijn. Vooral als diegene heel dierbaar is. Maar hoe is dat voor een fiets? Zo eentje waar je 9 jaar veel lief en leed hebt gedeeld? En hoe weet een fiets dat je het gaat verkopen?

En waar zit je het dan voor aan de kant? Iets met een gladde huid, geen rimpels. Iets waar de huid geen krassen heeft, althans niet zo veel. Iets die, in de Commandant gezet, zo glad is dat je het maar blijft wrijven. Niet dat je hand ruw aanvoelt… Met een werkende knipperlichtinstallatie en meerdere accu’s. En natuurlijk jonger, dat zul je altijd zien.

Maar ook iets waar niet zoveel aandacht aan is besteed. Niets ten nadele van de vorige eigenaar natuurlijk. Maar Q1 is nou eenmaal een aantal keren flink onderhanden genomen. Zowel van buiten als van binnen. Over alles is drie keer nagedacht. Soms hielp dat, soms niet. Maar aandacht kreeg het wel. Ik moet zeggen dat het dan weer veel minder is, dan de Kalisvaart tijd. Die wekelijks in huis stond om iets aan te tutten, of bij de rvs-laskoning, omdat het frame weer een scheurtje had. Maar ook is er meer mee gefietst in meer tijd (7600 km met Kali in 4,5 jaar tijd, tegenover 22000 km in 9 jaar). Als je dan ook bedenkt dat ik 2,5 jaar ziek ben geweest in mijn Q1 tijd. Vooral de laatste jaren is er meer gereden. De e in de Q1 zorgde dat ik weer dagelijks kon rijden. De fiets is niet als enige oud geworden, maar had geen keuze.

Die nieuwe heeft geen e. Wel Rotor tandwielen en een groot achterwiel. Wel dikke voorbanden en een degelijk achterwiel. Wel 90 mm trommels (ja, ook stilstaan gaat beter). Wel een draadje voor het stuur, die ik er op Q1 afgehaald heb, omdat er armsteunen op zaten (die de nieuwe niet heeft). En Ik moet bekennen dat ik het nummer niet vanaf dag 1 uit mijn hoofd weet. Ik kom niet verder dan Q3honderdnogwat. Ik moet dan gewoon spieken bij zijn verkoper. En die verkoper is dan eigenlijk niet de verkoper. Dat is Klaas. En die niet verkoper, die wel verkoopt, was dan wel weer de eerste eigenaar. Dus ook lijkt het hier alsof de fiets een soort driehoeksverhouding had, waar oude eigenaren niet afstand kunnen nemen. Kortom, een anonieme fiets, met slinkse trucjes. En ja, ook ik ben voor het ding gevallen. De kleur, de opties maakten me totaal blind voor hetgeen mij trouw heeft gebracht waar ik wilde.

En er zitten best wel plekjes op die minder mooi zijn. En er is best wel iets op aan te merken (geen km-teller!!), maar niets weerhoudt mij. Ach, ik doe het dan wel met een Garmin Edge 800 (die er dan wel weer bij zit).

Binnenkort staat er een roemruchte fiets te koop. Oud en verlept. Niet eens erg krakend en overal gepatched en versterkt. Met een hoop onderdelen die vervangen zijn en nog maar weinig onderdelen die moeten worden vervangen. En met waarschijnlijk 160 Mm gereden.

Maar wel Q1!! Dus begin maar met sparen of met tellen, want ik weet dat er iemand is die het niet erg vindt om het op een oude fiets te leren.

Cyclevision 2018

Dit jaar was voor mij Cyclevision bijzonder. Dat was het andere jaren ook, maar als je gezin op eigen verzoek mee gaat, is dat toch wel bijzonder. Dat betekende ook dat ik mijn aandacht moest verdelen over mijn vrijwilligerstaak en mijn gezin. Het bleek allemaal nog te passen ook. Vooral omdat mijn kids ongeveer vaker op en om de finishwagen te vinden waren dan ik. Of ze reden met Maarten over het terrein met een DF, open kinderdriewielertje of hun eigen fiets. Kortom. We hebben geweldig genoten.

Onze tent was een van de grootste. Eigenlijk hadden we met zijn vieren willen fietsen, maar onze jongste had een goede reden om niet te kunnen fietsen. Dus reed Olga met Tom naar Cyclevision met de auto. Ik en Daan reden vrijdag op de Lyra en de Mistral langs een route met een pont en bijna geen bochten van Zaandam naar Sloten. Een kleine afstand, maar fietsen met je kind is altijd genieten.

Vrijdagnacht was bijzonder rumoerig. Als het alleen de kikkers was, maar mensen maakten op verschillende manieren ook verbazingwekkend veel lawaai. Of versterkt door geluidsversterkers of met een motor. Of gewoon heel hard pratend in de buurt van de tent. Kortom, buiten de tent was het gezellig en binnen in de tent konden we daarvan “genieten”. In mindere mate was dat gelukkig zaterdagnacht, maar stil is anders. Niet dat we dat echt verwacht hadden.

Het evenement zelf was vooral knus en gezellig. Met een bescheiden aantal wedstrijdrijders en een zeer goed gevulde camping was er altijd wat te doen. Voor de meeste mensen betekende dat ontzettend veel praten over fietsen, onderwijs en andere dingen in het leven. Er werd flink verkocht tijdens de tweedehands markt, de fabrikanten die er waren konden hun fietsen tonen en werden flink bevraagd. Ik blijf het opvallend vinden dat niet meer fabrikanten begrijpen dat een samenscholing van pak hem beet 500 mensen best wel eens verkooptechnisch interessant kan zijn. Maar goed, Intercitybike, Velomobiel.nl, Drymer/Sinner en Challenge/Raptobike waren aanwezig.

De wedstrijden waren opvallend spannend. Met een nieuw soort team-criterium wat voor het publiek heel leuk was, een spectaculaire 200 meter vliegende start in het velodrome, een 1 uurs met een ontketenende Matthias, een 3/6 uurs race met opvallend veel uitvallers en een terechte winnaar.

Die winnaar konden zagen ik en mijn jongens op de Hembrug Pont, want we keken via diabgo.com/ naar het einde van de race.

Traditioneel maak ik een hoop foto’s.

Video 1: Teamcriterium finish Cyclevision 2018

Video 2: 1 uurs race Cyclevision

Video 3: Start 3 uurs race Cyclevision 2018

Heenweg op de pont

Onze buren. De fiets die Daan hevig jaloers maakt, want hij is van een leeftijdsgenootje.

Onze tent.

En ene klein deel van de andere tenten (foto Daan H)

Daan is nog geen uur op CV of hij rijdt in de DF van Maarten.

Het moet natuurlijk wel praktisch blijven…

Een WEB, is dit nummer 6? Ik ben het vergeten te vragen.

Een bijzonder stalen/plastic Alleweder, gemaakt bij Tata Steel.

De Quatrovelo+ van Johan.

De QV+ wordt hier bewonderd en Paulus laat niet na om handige onderdeeltjes te bekijken en te fotograferen. Johan bewaart zijn kapje onder de bobbel met een klittenbanddoekje.

Daan bij zijn eerste wedstrijd. Krijgt tips van een ervaren rijder..

Flevobike haaienvinlicht. Voor is het wit licht, achter rood.

Kittig DFje.

Sandro met zijn helm en bloedmooie Birk.

De eigenaar van deze fiets vertelde enthousiast aan potentiele ligfietsers.

Een extra verlaagde M5 Shockproof. Op weg naar huis werd het weer iets verhoogd voor comfort.

Een zelfbouw kantelkniktrike.

rood-wit is de kleur…

Zo breng je je 2 roeifietsen naar de markt in stijl. Ze gingen als zoete broodjes weg. Leeg reed de man weer naar huis.

De acherkant van Peter Coppens. Die veel zouden zien.

Wie zei dat ligfietsers eigenwijs zijn?

Een e-Orca met wederom een enthousiaste rijder.

Prijsuitreiking.

Een fiets gemaakt door Werner Hamer. Heel mooi. Trotse eigenaar.

De enige stand van een fabrikant op heel CV. Goed gedaan Paulus!!

De QV van Jan van Steeg. Met kinderzitje.

Een Bentlage fiets. Daar waren er veel van. 😉

Wim kiekt terwijl hij gekiekt wordt.

Wie zei dat ligfietsers eigenwijs zijn? (ik heb het later braaf verwijdert hoor).

Een hele schone DF

Birk spiegeltje?

Grappige graffiti

En dit is de andere kant van de Quest.

Pikuponcho wordt bekeken door Wim Schermer.

1 uurs race start.

1 uurs race start.

Leuk hoor, die live weergave van daibgo.com (via Edgar Teufel)

kopuh?

Zelfbouw trike detail

Zelfbouw trike

De fietsen van Xander. Zijn zoon reed ook mee in de QV.

De fietsen van Bentlage. Een deel ervan.

Snelheidsmonsters in rust.

Nog een monster. Troytec Evolution.

Een hele oude Mistral van Daan.

Start 3 uurs terwijl de 6 uurs langsraasde.

Nici in haar DF S

6 uurs race langs 3 uurs start

Peter op zijn Zephyr tijdens zijn 6 uur.

Clement tijdens zijn 6 uurs.

Tom op zijn favoriete plekje. Zolang hij daar zat konden we niet weg. Marjolein die heel goed haar gedwongen rol als speaker op zich nam.

Eert de Grote Fiets en schenk mij….

Het is een beetje een lastig onderwerp, hoe krijg je het geld bij elkaar voor de belangrijke dingen in het leven. Zoals bijvoorbeeld daar zijn Fietsen. Ik heb daar lang mee rond gelopen. Mijn opvoeding en mijn eigenwaarde hebben mij lang weerhouden om anderen mijn Fiets te laten betalen.

Maar ik heb onlangs het licht gezien. Een ongekend helder ogenblik verscheen voor mijn geestesoog. En ik weet dat ik gelijk heb, want het was mijn helder ogenblik. En niemand hoeft te twijfelen aan mijn heldere ogenblikken.

Mijn  moment waarop ik alles helder zag was vanochtend toen ik de slaap net uit mijn ogen wreef:

“Als Jezus vandaag de dag nog op aarde zou zijn, dan zou hij niet op een ezel rondrijden. Denk daar maar eens over na. Hij zou in een velomobiel rijden om het evangelie te verspreiden.”

Daar is niets tegen in te brengen toch? Een man zo wijs en intelligent als Jezus van Nazareth zou zich in moderne tijden zich niet transporteren in een ouderwets vervoermiddel. En vooral niet in eentje waar het bewierookte deel stinkt naar benzine. Nee, het zoekt iets wat het reine benadert. En niets dan het beste voor de brenger van zoveel liefde. Het verschijnen van de goede man uit een velomobiel is als een geboorte. Bij elke keer dat Hij zich tot ons verschijnt. En ook: “het uit het niets verschijnen zal ook door iedere discipel die in de velomobiel gereden heeft bevestigd worden”. Elke velomobilist kent de uitdrukking: “ik hoorde of zag je niet”. Nou, daar is toch de verwezenlijking van hoe heilig deze graal is. De synchroniciteit is stuitend accuraat. Je voelt je waarlijk God zelve! God is niet tot jouw gekomen, Nee, Jij bent in hem geklommen en Hij heeft je toegelaten!

Mijn tweede moment kreeg ik vlak daarna, door een gospel van de :

“Do you believe in Bikes?
Cause that is what I wanna buy
And if you wanna get to heaven
Well, I’ll see you right

You buy a piece of paradise, you buy a piece for me”

Het zal je verbazen dat het in het Engels is, de tekst lijkt weliswaar erg op die van popgroep Genesis, maar is toch anders op essentiële onderdelen. Ook is de volgorde van de zinnen anders.

Mijn derde openbaring kreeg ik tijdens het tikken van deze oproep:

“Alleen een slappe God vraagt geen offers.”

En is het volgens sommige schrijvers zoals T. Pratchett of N. Gaiman de gewoonte om die offers te zien in vooral veel vermorzelde baby’s, door hun hals gesneden maagden op offerblokken of dappere mannen die geheel zelfstandig van bergen geduwd worden, alles ter meerdere eer en glorie van de God(en). Tegenwoordig is een offer veel makkelijker te maken. Via internet, is de snelst en effectiefste manier.

Dus nu is mij dus deze missie verschenen. Het financieren van een vloot velomobielen om te zorg dragen van het verspreiden van het woord “Fiets”. En dan bedoel ik niet het woord fiets in de praktische zin, maar het theologische deel. Dat deel waar heroïek en bloed zweet en tranen onderdeel zijn, waar de vereenzelviging met de helden van weleer tot hoogste middelpunt van de wereld zou moeten zijn. “Go bike, no war”, is een gevleugelde uitspraak. En dat past dan weer bij het gevoel vleugels te hebben bij het bereiden van je trouwe (carbon) ros. De krachtige pedaalslagen die je doet vermoeden dat er te maken zijn met goddelijke paardenkrachten. De machtige relikwieën die je doen schakelen en versnellen. De krachtige pas op de plaats van de goed afgesteld remmen. De bagage die droog en in grote hoeveelheden vervoerd kan worden.

Even heel dramatisch het verschil in breedte van Theo en Bella in beeld gebracht. Hun fietsen natuurlijk.

Je een eenheid voelen met de velomobiel, die door zijn rondingen, je één laat voelen met de wereld. Zelfs het afgeplatte van de aarde van zijn polen zie je in belangwekkende velomobielen als bijvoorbeeld de Quest XS. Bezie deze van voren en je zal getroffen worden met dit beeld. Of de golvende lijnen van verleiding die de Quatrovelo op je afroept. Geen duivels gebroed, oh nee, een teken van de grote Fiets. Rubensiaanse lijnen gecombineerd die overvloeien in een soort dierlijke katachtige kracht. Doe het, zegt de fiets en massaal wordt daar gehoor aan gegeven. Of de DF en de Hilgo die de deuk aan de voorkant geplaatst hebben. Dit is heel bewust en heeft voor een deel een praktische kant. Maar die praktische kant laat je blik ook meer dalen naar het aardse. Het is een toereiking naar de racefietser die weliswaar een zeer goede blik richting de aarde heeft, maar deze zedige blik heeft een verband met de kastijdende houding in de gevoelige contreien. De DF en den Hilgo laten je kennis maken met een enigszins aardse blik en het gevoel te verbinden, maar ook de kinderschaar door niets te laten belemmeren.

Ik heb zelf natuurlijk nooit de financiering om mij een vloot van de benodigde velomobielen te kunnen bekostigen. En een ieder die zich het lot van de wereld en de Fiets in het bijzonder voelt drukken op zijn geweten, zal begrijpen dat zijn hulp nodig is. Help de Wereld, help de Fiets. Financier mijn droom, dat ook de jouwe is. Zorg voor mij, zoals je voor je zelf zou zorgen als je hart op de goede plaats werkt en zich bevindt.

Geeft gul aan de Fiets. Laat mijn dromen uitkomen en ik zal ze met u delen!

Rekeningnummer of adres kunnen via het contactformulier ontvangen worden.

 

8000 km (km stand: 159.119 km)

Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat schreef op mijn blog. Maar ja, wat valt er te schrijven als alles goed gaat? Binnenkort dan ook een verslag van onze tandem. Want bij de aankoop ging niet alles goed achteraf, al zijn we blij met het heerlijk weekendje weg.

Maar nu dus iets vertellen over 8000 km. Dat is de afstand die ik gereden heb met de e-Quest. Vorig jaar was dat na een jaar 3800 km. En de rekenwondertjes onder jullie zullen opmerken dat het dit jaar dus 4200 km is. En dat is duidelijk meer. En daarbij heb ik ook nog op de Rainbow Lyra gereden (zal het 500 km zijn) en een volle 25 km met de Tandem. Dus dat is een aardige hoeveelheid geworden.

De fiets

Tandwiel wordt het uiteindelijk…

De Quest doet wat het moet doen, al is het wel een oudje aan het worden. De bobbel aan de onderkant is alweer afgesleten. Ik laat het maar even zo. Het tussenwiel is nu zover afgesleten dat het steeds meer een tussentandwiel aan het worden is. Daar zat een paar maanden geleden nog een vreemde plastic prop tussen die ik met veel geduld en geweld eruit heb gekregen.

 

Elektrisch is het een win-loose situatie. Het doosje die we bij het opnieuw maken van de electriciteit in de fiets gebruikt hebben is toch vochtig geworden. De knipper-relais is overleden, net als veel aansluitingen. Mijn soldergod heeft er een quickfix van gemaakt. Geen knipperlichten voorlopig, maar wel een beter en scherper werkend voorlamp. Ook

Voorkantje, met extra ledstrip omdat het elektra spul niet goed werkte. trouwens zo’n strip alleen is niet fijn in het donker.

het achterlicht/remlicht lijkt ergens op zijn donder gehad te hebben gekregen en lijkt niet meer zo scherp als dat het was. Later zullen we daar wel een oplossing voor vinden, of laat ik mij verleiden tot een superfix door de veloputer in te bouwen.

De motor doet wat een motor moet doen. En is de afgelopen tijd niet van slag geweest. Een aandachtspunt is de sensor bij het voorwiel. De draden zijn kapot gegaan. Het nadeel is dat als je hem aanzet en je gaat rijden, het display een error geeft. Maar het zakie doet het gewoon. De beperking is alleen uitgeschakeld. 3 leerpunten. Ten eerste: ik ben lui en maak het niet. Ten tweede: advies aan anderen is om een motor met vermogenssensor aan te schaffen, dan is een sensor bij het wiel niet nodig. Ten derde: Voor de beleving van het fietsen maakt het weinig uit of je 35 of 40 rijdt.

De zitkussen begint te slijten en door te zakken. Hij gaat ook al 15 of 20.000 km mee. Het was gemaakt van ventisit spul wat ikzelf aan elkaar heb genaaid. Een flinke klus om een paar tientjes te besparen. Voordeel was wel dat het dik en breed was, daardoor comfortabel. Mijn volgende koop ik echter lekker makkelijk bij ventisit of een ligfietsspecialist. Misschien zie ik wel iets bij Cyclevision?

Foutje van Schwalbe, maar toch lang mee kunnen rijden. Uiteindelijk was de versleten zijwang de reden om te vervangen.

De banden zijn wel heel bijzonder. In het begin van de Schwalbe Marathons, had ik wat problemen met een te smalle binnenband. Maar toen dat opgelost was rijd je er echt duizenden kilometers zonder problemen mee. De Shredda achter moet nu ook vervangen worden en die is nog ouder dan de Marathons. Wat wel een puntje is bij de voorbanden is dat ze ook slijten doordat ze tegen de wielkast aan komen. De zijwangen worden dan wel heel erg dun.

 

De verf van de Quest is zielig. Mijn vader heeft er hard aan gewerkt om het in een afwijkende kleurstelling te krijgen. Maar de grondlaag is niet goed gehecht, dus vallen er gaten in de kleur. Ik heb niet de moed om het hem nog een keer te vragen. En ik vind het tegelijkertijd ook niet mooi meer. Het oranje lijkt iets beter vast te zitten als de gele kleur. Maar de fiets zelf is niet echt vorm vast, dus ook veel sterretjes en scheurtjes. Nieuw is anders. Misschien een wrap?

Ook grappig is dat als je meer fietst, de behoefte tot dingen kopen veel praktischer worden en niet meer uit “ik wil het hebben”. Ik heb de theorie van de koude grond dat weinig in de fiets zitten er meer naar kijken is, dus ook meer noodzaak voelt om iets aan het uiterlijk of innerlijk te doen. Terwijl als je fietst die noodzaak wegvalt, omdat lekker fietsen al een kadootje op zich is.

Ikke

Als je meer beweegt voel je je beter. Dat is waar, als ik alles zelf zou doen. Nu merk ik dat ik nog steeds zonder motor snel verzuurde benen krijg. Maar ook merk ik op de Lyra meer kan fietsen zonder pijn. Een paar keer op stap geweest met de kinderen en wat langere afstanden gereden en dat gaat goed. Snelheid moet ik niet verwachten, maar met geduld komen we er wel.

Toen we ons eerste tochtje met de tandem maakte was die niet goed afgesteld. Daarbij ben je op een nieuwe fiets wat meer aan het stabiliteit zoeken en was het zadel veel te klein (een S! maat, blijkt achteraf). Die factoren bij elkaar zorgde dat ik bijzonder pijnlijke kniebanden kreeg. Een aantal weken niet zonder ondersteuning kunnen rijden, wat heel erg vervelend is. Nu gaat het langzaam weer beter en aankomende weekend ga we weer eens proberen op het “Gele monster”.

Toekomst

Een trommelrem schoonmaken is een te grote uitdaging bij een Quest.

Die wielkasten zijn het grootste nadeel van een Quest. Mijn volgende fiets wordt dan ook een fiets met open wielkasten. Ik kijk af en toe eens rond. En die Strada van beaubeau was wel heel erg mooi, maar net een tandem gekocht, dus even geen investering voor andere fietsen. Maar een Strada is denk ik een mooi opvolger voor de Quest. Betere bochten, makkelijker onderhoud aan de voorremmen, ietsie korter en mijn snelheid geeft de fiets voldoende aerodynamica. Het verschil met een Quest zal niet veel schelen bij 35-40 km/h. En vooral niet om dat Quest 1, niet de gladste is. Een DF heeft ook open wielen, maar is tweedehands zeer slecht te verkrijgen en nieuw best aan de prijs. Daarbij vraag ik me af of een e-DF wel zo handig te maken is. Daarbij vind ik een DF een supergave fiets, maar ook een elektrische aandrijving onwaardig. Misschien wachten tot Strada 1 te koop is. 😉

Koopkoorts

Dat wat je niet hebt is het mooiste wat er is. De dingen die je wel hebt zijn eigenlijk na de koop meteen oud. Nee, dat van de buren. Of die nieuwe…

In die staat van verwachting zijn we nu een beetje. Binnenkort komt er een nieuwe ligfiets in ons hokje. En het gesprek met de aardige mevrouw die hem verkoopt maakt de verwachting alleen maar hoger. Ze heeft ook nog wat tassen en een extra wiel.

En net zoals je trouwring waarschijnlijk mooier glom voordat je hem kocht, je kinderen in de buik (of daarvoor) een stuk leuker waren en je auto (wie heeft dat nog) in de winkel een stuk minder problemen gaf, geldt dat natuurlijk ook voor de komende koop.

Er zal vast iets aan moeten gebeuren. Er zullen vast zaken zijn die ik over het hoofd heb gezien. Er zit vast ergens een addertje.

Het Groene Monster. Foto is uit 2011… De fiets was gemaakt door Escape van 1 chromolybdeen buis, die zelf veerde, een rubberen veerblok, een de bij Escape bekende vierkante zelfbouw voorvork. De bagagedrager was op maat gemaakt door Bram Smit. Toos in de mand en Bia op schoot (niet tijdens het fietsen). Overigens zit ik hier voorop, maar doordat wij even lange benen hebben, reed Olga vaak voorop en blijkbaar met het stuur in de hand gooide ze haar blik op oneindig en heeft ze menig bochtje haarscherp weten te nemen, zodat ik snel mijn hand van het onderstuur achter af haalde om me niet te schaven. en dan die lach…

Maar nu, op dit moment. Is het zo gaaf om een ligtandem te kopen, als opvolger van het groene monster. Kijken we zo erg uit naar de eerste rit en de volgende ritten in de komende tijd.

PS: We verwachten dat het Gele Monster zwaarder en ook veel stijver is, beter bestand tegen belading en veel beter geveerd. Ik twijfel of het sneller zal zijn, aangezien het Groene Monster lichter en waarschijnlijk wat hogere brackets had, dan het Gele Monster heeft. Maar ik vermoed dat de nieuwe beter en meer kan schakelen dan de 7 versnellingen 11-28 van de oude. Ook zullen de remmen van betere kwaliteit zijn, evenals de afwerking. Zo waren de houten Zephyr zittingen angstaanjagend dun gezaagd bij de schouders en staken ze iets in mijn rug. En doordat ze zo dun waren, bogen ze tijdens het rijden door. Grappig is dat de fietsen waarschijnlijk even oud zijn, als het Groene Monster nog bestaat.

Koopgids voor open ligfietsen

Nu ik in korte tijd een aantal ligfietsen kocht en verkocht en daarbij al jaren rondloopt in het wereldje, denk ik er een beetje verstand van te hebben. Hier mijn tips om een ligfiets te kopen, verdeeld in een aantal onderwerpen.

Oriënteren

Als je al jaren een ligfiets berijdt is dit onderdeel wat simpel. Je weet wat je wil, je hebt al ervaring en kiest op grond daarvan je ligfiets. Wat doe je hier? Gaat heen en koop! 😉

Maar als het je eerste of een van je eerste is dan wordt het anders. Onderstuur of bovenstuur, grote of kleine wielen, stoelvorm en stoelmaat? En welk merk? Ik denk dat de beste weg om te oriënteren is om een ligfietswinkel te bezoeken. Die heb je in 2 smaken. Merk onafhankelijke bedrijven hadden zich verenigd in de ligfietsspecialisten. Die samenwerking blijkt niet meer te bestaan. Dus kun je zoeken naar een bedrijf in jouw omgeving via ligfiets.net. Op hun site staan vaak probeerdagen of wanneer ze open zijn. Sommigen zijn alleen open na een afspraak. tijdens een uitprobeerdag kom je achter je eigen voorkeuren. En je krijgt te horen welke trends er zijn. Je kan natuurlijk meteen een nieuwe of tweedehands ligfiets kopen.

Oude en sterke Nazca. Levert geen klap meer op, maar is om te hebben een supersterk werkpaard. Nieuw gekocht trouwens.

De tweede optie is via een producent. Er zijn er talrijke in Nederland en ook in het buitenland. Voor buitenlandse merken ben je aangewezen op de ligfietsdealers. Bekende merken zijn Challenge, Raptobike, M5, Flevobike, Sinner (trikes), Jouta (trikes) en Nazca. Vroeger maakten ook Optima en Sinner tweewielers. Buitenlandse merken zijn bijvoorbeeld Azub, Hp Velotechnik (trikes), Gforce (trike), ICE (trikes) of Performer. Zie ook ligfiets.net voor een uitgebreid overzicht.

Vaak kun je bij de Nederlandse merken proefrijden. Het vergelijk met andere merken is dan lastiger.

Tweedehands?

Ik zelf koop vaak tweedehands (via marktplaats en ligfiets.net). De fiets van mijn vrouw is nieuw en super betrouwbaar. Niet vreemd natuurlijk omdat de meeste ligfietsen met de hand gebouwd worden door de ontwerper. Vaak bel je ook direct met de bouwer met vragen. Een voordeel van een klein wereldje. Onze andere fietsen zijn tweedehands. Ik heb er goede ervaringen mee. Maar je moet wel heel goed opletten. Zo zijn sommige frames gevoelig voor scheuren (Hurricane) of zijn moeilijk af te stellen (MC Carbon High racer bijvoorbeeld). De vorige eigenaar heeft vaak flink zitten tutten met de fiets, wat niet altijd een verbetering is. Een andere voorvork vond hij misschien leuk, maar het maakt het weggedrag soms wel heel anders. Daarbij is de foto op de verkoopplek soms wel heel veel mooier dan de werkelijkheid.

Wat tips:

• Is de prijs te laag, dan is waarschijnlijk de fiets ook niet veel. Info vragen via een forum of sociale media groepen is dan heel verstandig.
• Tegenwoordig zijn ligfietsen wat trend gevoeliger dan vroeger (hieronder daar meer over). Dat heeft invloed op de prijs.
• Dure groepen verliezen razendsnel in prijs. Met de groep bedoel ik de onderdelen die aandrijven en remmen en schakelen. En ik denk zelf dat een goed gebruikte dure groep verstandiger is om te kiezen dan een goedkoop weinig gebruikt groepje. Richtlijn. voor een toerfiets is Shimano Deore of SRAM x7 of beter keurig. Wil je racen met je fiets dan zou ik voor Shimano 105 of SRAM x9 of beter gaan. Is de groep van een matige kwaliteit, dan kun je verwachten dat je snel onderhoud nodig hebt.
• Een zwaar gebruikte ligfiets heeft net zoals een gewone fiets flink geleden. Het eerste waar je naar moet kijken is de slijtage aan derailleur, ketting, geleidebuizen en tandwielen. Aluminium frames moet je goed controleren op scheurtjes. Staal is vaak iets betrouwbaarder. Velgen kunnen gescheurd zijn. Stoelzittingen met scheuren rijden minder prettig en willen nog wel eens naar een kant overhellen. Koop zo’n fiets alleen als je zeker weet wat je doet!
• Hydrauliek is natuurlijk geweldig mooi spul, maar ik probeer het zelf te ontwijken. Het onderhoud is gewoon lastiger. Als je toch je onderhoud bij de (lig)fietsenwinkel laat doen is het minder belangrijk issue.
• Banden zijn sterk bepalend voor de snelheid. Een smal hard bandje geeft een snel gevoel. Een dikke band van goede kwaliteit kan dezelfde snelheid geven. Kijk bij het kopen van je ligfiets naar de kwaliteit banden. Ik heb zelf liever een band die niet lek gaat en redelijk snel is, dan een snelle band waar ik vaak de binnenband moet plakken.
• Stoelmaten wordt vaak niet vermeld, terwijl dat heel belangrijk is. Een klein iemand (zeg tot 1,70) heeft baat bij een small of een medium zitschaal. Ben je groter, dan is vaak een large zitting beter. Ben je echt helemaal opgewonden van de fiets, maar is het zadel een puntje, dan is met wat opvullen van het lange deel van een medium nog wel redelijk een large te maken. Maar beter is om te investeren in een grotere zitting.
• Ook het kussen is een dingetje. Een oud ibiliet kussen is vele malen minder comfortabel als een modern Ventisit/Rainbow kussen.
• 

  Kijk goed naar de zitting. Eigenlijk nog te groot voor hem. Dit is een kleine zitschaal! Kijk ook naar de pedaal die achter het voorwiel verborgen is. Voor hem geen probleem, maar voor velen een terechte reden niet te kopen!!!

  Voor kleine mensen is het lastig kiezen. De Nazca Fiero XS is zo ver ik weet op dit moment de enige ligfiets die speciaal voor kleine mensen wordt gemaakt. Al zal je bij M5 vast maatwerk kunnen maken. Waar je vooral op moet letten is dat bij een kleine beenmaat de crank snel tegen het voorwiel komt bij sturen. Vooral voor beginnende ligfietsers is dat sterk af te raden. Ook is het belangrijk om een goede zitschaal te hebben. Te groot geeft nekklachten en zit vreemd met je hoofd. Voor mijn zoon van 1,60 hebben we lang moeten zoeken. De Challenge Mistral hebben we flink moeten aanpassen. En eigenlijk is het nog steeds niet goed. Kleinere cranks zou nog wat ruimte kunnen geven.

• Veel verkopers hebben weinig met de fiets gereden. Ze hebben vak ook weinig verstand van de fiets. Dat kan in je voordeel zijn, maar zorgt ook dat ze pijnpunten niet goed aangeven.
• Accessoires als bananentassen en toptassen (van het merk Radical Design of M5) zijn een flinke plus. Een bananentas levert los 70-100 euro op, een toptas zo 50 euro. Als dat bij een prijs van een fiets inbegrepen is, heb je een mooi inzicht in de prijs van de ligfiets zelf.
• Wat mij irriteert (vooral op Marktplaats) zijn de vele fout gespelde namen van fietsen. Of zelfbouw fietsen waar niet de maker bekend is. De andere kant is dat deze mensen dus geen idee hebben wat ze verkopen. Elk nadeel heb zijn voordeel.

 

Trends en prijzen

Mijn nieuwe aanwinst. Na heel lang zoeken.

Je ziet ook bij ligfietsen dat er een soort van trends zijn. Twintig jaar geleden waren er meer lagere fietsen. Tegenwoordig gaan de zittingen de lucht in. Ik denk dat de meeste nieuwe fietsen met 26 inch of 28 inch wielen worden verkocht. Behalve dan de Flevobike Greenmachine, die op zijn manier een trend op zich is. Ook worden nog veel ligfietsen verkocht met 26 achter en 20 voor, waardoor je een iets rustiger en makkelijker te rijden fiets hebt.

Als je nog verder terug kijkt in de tijd zie je veel hele lage fietsen zoals lowracers (bijvoorbeeld M5) en semi lowracers (Hurricane). Super fietsen, maar je ziet ze minder. Als je een nieuwe fiets koopt zul je sneller een aanbod van hoge fietsen vinden. Geen probleem in mijn ogen. Opvallend, veilig en snel. Als je tweedehands kijkt zul je veel lage fietsen vinden met 20 inch wielen. Laag, minder opvallen en snel. Het is aan de koper de keuze. Ik zie op marktplaats dat lage fietsen op dit moment vrij goedkoop zijn in vergelijking tot de hogere fietsen.

Een Flevobike Greenmachine is de uitzondering. Een top product, dus ook tweedehands nog flink gevraagd en flink aan de prijs. Maar veel waarde voor je geld! Dat wel.

Ik denk dat de meeste ligfietsen tegenwoordig met een bovenstuur verkocht worden. Al is er nog steeds een kleine groep onderstuur liefhebbers. Een prijs voor een tweedehands onderstuur zou dus iets lager kunnen liggen.

Dan is er een trend die aan mij een beetje voorbij gaat en dat zijn de trikes. Je ziet dat deze steeds meer verkocht worden. Enerzijds aangestuurd door bedrijven als van Raam en Sinner die goed geld verdienen met de (semi)-gehandicapten die een mooie fiets wensen om te fietsen. Maar ook worden trikes verkocht aan mensen die het gewoon heel prettig fietsen vinden. Prijzen van (tweedehands) trikes zijn vaak relatief hoog.

Tot slot

Een ligfiets geeft aandacht. Positief en glimlachen, maar ook negatief en ronduit kritisch of bruut. Daar moet je tegen kunnen. Heb je die horde genomen en neem je de tijd om aan je ligfiets te wennen (benen hebben ook een gewenningstijd nodig), dan heb je er heel veel plezier van.

Nuttige links:

Fietsersafstappen, over zijn keuze voor een ligfiets en hoe hij die gekozen heeft. Let op, Walter is perfectionist. Maar daar valt veel van te leren.

Op Kampeerwijzer staat een grondig verhaal over ligfietsen en waar die aan moet voldoen, voor een vakantie, maar zeker ook ter orientatie als beginner erg aan te raden.

Minder nuttig is inmiddels mijn bijdrage op ligfiets.net. In 5 jaar is er blijkbaar toch veel veranderd. Vroeger stond er op ligfiets.net een uitgebreide aanschaftips verhaal, maar die kan ik niet vinden op dit stuk na.

 

Het gewicht van Q1

Ik denk dat mensen gaan schrikken. Daarom een paar opmerkingen vooraf.

Het gewicht is inclusief slot (1 kg), gereedschap (1 kg), pomp (0,5 kg) en accu (2,5 kg) en motor (niet los te wegen). Het is zonder mijn werktas (tussen 3-6 kg) en mijn extra “ik moet vast dit ook nodig hebben bij een reparatie waaronder binnenbanden en voor mijn schoenen en kleren tas” van ongeveer 2 kg.

Ik heb gewogen met een goedkope personenweegschaal. Per wiel en onder de andere wielen een stoeptegel. De foto’s geven de maten aan per wiel. Opvallend vind ik het lage gewicht op het achterwiel en de verschillen per voorwiel. De verschillen per voorwiel is deels te verklaren door de accu die aan de rechterkant is geplaatst.

 

achter: 9 kg

rechtsvoor: 16 kg

linksvoor: 19 kg

Het totale gewicht van de fiets komt dan op: 9+16+19= 44 kg.

Zou je de standaard belast er af halen kom je op: 41,5 kg. Zonder accu of motor kun je er nog 5 kg af halen. dus dan heb je pak hem beet 36,5 kg.

Dat is “ietsie” meer dan de moderne velomobiel van 23, 24 kg. Maar er is ook iets meer aan deze fiets gedaan. Je zou kunnen stellen dat met de jaren er wat overgewicht is gekomen. Ik denk dan aan extra lak, reparaties, verlichting met stevig snoer. En bij de reparaties moet je er niet te licht over denken. De neus heeft waarschijnlijk 3 of 4 keer een correctie ondergaan, door breuk, scheuren en ongelukken. En bij de laatste reparatie is die glad gestreken door de hobbels op te vullen. Er gaat een wild verhaal dat een vorige berijder ooit achterop een andere Quest is gereden, waarbij de andere Quest schade had aan de achterpunt en deze quest wat krasjes. Als je in het licht rijdt kun je van binnenuit de opgevulde scheuren zien.

Dus wat is zwaar? Mijn fiets met berijder, zooi en motor weegt 44+80+8=132 kg.

Een lichte DF of Quest met berijder en dezelfde zooi, maar zonder motor weegt: 24+80+8=112 kg

Ik geef toe dat is een verschil. Het scheelt 20 kg of 15%. Wat je vooral bij het optrekken zal merken. En eigenlijk zou je het verschil moeten meten tussen q1 en een 17 jarige lichtgewicht DF/Quest. En ik wil wedden dat het verschil minder wordt. Maar of over 14 jaar Q1 nog rijdt?

edit: de velomobiel rijder die me voor is gegaan met het meten en bloggen van zijn gewicht is stradavaria. Die komt op 41 kg. Ook nog best veel. Anderen geven ook het gewicht van hun fiets in deze post. Lezenswaardig.

 

 

Over kronkels en piepjes

Een piepje ontstaat niet zomaar. Het is als een wrat die heel langzaam groter wordt. En als het dan te groot is om te negeren, ben je er zo aan gewend dat je het verwijderen uitstelt. Zo gaat het bij mij met piepjes in mijn fiets. Ik had al een tijdje de piepplek gevonden, maar het moment om het te maken, stelde ik uit. Maar gisteren op mijn vrije donderdag toch de tijd er voor genomen. En daar gaat dit verhaaltje dus over.

Deruit. Alles wat zwart is, is tape en vetmengsel.

Bij een oude fiets gaat het soms allemaal anders dan standaard. Zo zat de zuigerstang helemaal vast. Want de moer die aan de vork vast zit, krijg je er niet af, want daar zit het tandwiel van de achteras. Dus die moest blijven zitten. De rest heb ik met een combinatie van vernuft, creativiteit en zachte dwang er af weten te halen. De uitdaging was vooral om het vet er af te krijgen. Het geheel was vast gekoekt met oud donkergrijs vet. Het vet zat ook dusdanig om de moeren die de zuiger onderdelen vast houden, dat alleen de kruis bijna niet te zien was. Veel spiritus helpt een beetje.

Uiteindelijk was alles uit elkaar en lag het vettig in een kartonnen doos.

van links naar rechts: zuigerbuis, schroef die aan de zuigerstang vastkomt, veerdemperkussentje, veer, plastic ding in veer en bevestiging aan bovenkant frame.

 

Daarna kwam het edele werk van het schoonmaken. De zuigerstang was lastig te pakken, omdat je in de fiets moet hangen. Daarbij zat er vastgekoekte stukken vet. Schoonmaken  leek meer op bikken dan wrijven. En ik wil de staaf niet te veel beschadigen.

De zuigerbuis met spiritus en een schone lap schoongemaakt. Alle plastic onderdelen in de spiritus gelegd en schoon gemaakt. Het plastic glijdeel aan de onderkant van de zuigerbuis heb ik er uit weten te tikken, met een buis die ik er in geschoven heb.

Schoner gaat het niet worden. Daarna lekker invetten.

Het in elkaar zetten is een dingetje. Natuurlijk heb ik niet goed opgelet hoe het uit elkaar ging, dus moest ik wat gokken. Maar het wijst zich eigenlijk vanzelf. Later zag ik de volgorde van de foto’s.

Het invetten heb ik met kogellagervet gedaan. Al kreeg ik te horen dat ik beter iets anders kan gebruiken: @willemvierbergen geeft aan dat Molybdeenvet een stuk beter is voor glijdende delen. Het schijnt dat kogellagervet voor kogellagers is. Maar wie daar de logica in ziet. 😉 @mrtsnp heeft ook nog een tip: Volgende keer een nieuw demper kussentje erin. In die laatste opmerking zit wat diep denkwerk. Ten eerste. Kwist niet dat je die kon vervangen. Ten tweede, dan had ik dus vantevoren een bestelling bij de goden van vm.nl moeten doen, wat voorbereiding impliceert. Ten derde. Het zou dus kunnen dat met een nieuw dempertje de remmen niet alleen stil is, maar ook meer dempt. Dat klinkt toch een beetje als niet alleen antibiotica aan een stervend persoon geven, maar ook een nieuwe heup. Ergens denk ik dat ik nog even wacht, tracht deze tips goed te onthouden en de “volgende keer” het goede vet en een nieuw dempertje te plaatsen.

En dan zijn we bij het gedeelte van het kronkeltje. Als je een tijdje naar achter gekeken hebt en alle schotjes weer terug zet, kijk je ook eens naar voren. In eerste instantie enigszins tevreden, maar toen gefronst. Want wat gaat die ketting toch vreemd op zijn kant die buis in? Is dat normaal? Al snel besef ik dat ik al een hele tijd dus met een ketting rond rijd die een halve slag gedraaid is. Enigszins beschaamd besef ik dat ik dat makkelijk had gemerkt als ik de piepjes en kraakjes van mijn fiets serieus had genomen. Zonder iemand er van te vertellen, heb ik een snelschakelaartje gevonden en de ketting een halve slag gedraaid. Stil joh. Moet je ook eens doen. 😉

Als topje chocoladehagel op de slagroom ook de kettingen gesmeerd. De fiets is nu echt stiller.

PS: die kronkel in de ketting had blijkbaar ook een voordeel. De ketting liep niet van het voorblad af. Nu het ding weer recht is moest ik vanochtend even in het vooronder duiken om de ketting weer op het voorblad te leggen. Misschien toch weer eens die voorderailleur als geleider plaatsen. Ondertussen een paar plastic handschoenen in mijn noodtas gelegd….

De levensfasen van een velomobiel

Een tijdje geleden had Arjen een vraag. Die bleef door mijn hoofd spoken als een zinloos vlammetje in mijn toch af en toe al oververhitte brein. Enerzijds is mijn fiets toch waarschijnlijk al bejaard/pensionado en met de elektrische ondersteuning nu ook al met een soort kunsthart, een neuscorrectie, diverse herstelde breuken in het skelet en incontinentie verschijnselen. Dat Q1 nog rijdt is een wonder op zich. Anderen vinden dat een reden te stoppen met de fiets, wat niet geheel onverstandig klinkt. Maar wanneer is een velomobiel nou oud te noemen, of nog jong? Een totaal subjectief gegeven.

Maar de vraag is dus:

De vraag was eigenlijk hoe laat km zich projecteren op de levensduur van een mens? Hoe ‘oud’ wordt een vm in km? Is 70.000 bejaard?

— Arjen Haayman (@haayman) June 26, 2017

Daarvoor moeten we een aantal zaken tackelen:

• Hoe oud is de gemiddelde mens (in Nederland voor het gemak)? 39 jaar volgens deze site. Dan hebben we een eerste referentie.
• Dezelfde site geeft aan dat we gemiddeld 80 jaar oud worden. Daarna sterf je. Bij een fiets noemen we dat “end of life” in mooi Nederlands. En dat is als reparatie niet meer opweegt tegen de waarde van de fiets, of als de fiets gecrasht is en niet meer maakbaar is. In zekere zin is een velomobiel ook EOL als de fiets al jaren in een schuurtje ligt te vergaan en verwaarloosd is. Als laatste is het een polyester/carbon product en dat heeft ook zijn leeftijdsgrenzen (ik weet niet hoe lang dat is. Iemand?)
• Hoe kunnen we km-stand vertalen naar een soort verbruiks-eenheid die het aantal jaren ongeveer aangeeft? Ik heb in een spreadsheet 100 Quests (*) gezet van eigenaren die regelmatig hun km-stand invullen op velomobiel.nl. Gemiddeld rijden die 80.000 km en 10.000 km per jaar. Ook al varieert de leeftijd en afstand heel sterk, een gemiddelde liegt niet. 😉 Dus een fiets van 5 jaar zal gemiddeld 50.000 km gereden hebben. Of je zou kunnen stellen dat een fiets met 50.000 km ongeveer 5 velomobiel jaren heeft geleefd. Maar is die fiets nu bejaard?
  

  * (Ik heb 100 Quests genomen omdat ik dan zeker wist dat er 100 waren die zeker wat bijgehouden hebben, je kan natuurlijk verder onderzoeken of dit bij een DF, Mango, Alleweder of Quatrovelo verschilt)

• Welke levensfasen heeft een mens? Volgens Wikipedia bestaan volgens deze levensfasen:

De indeling varieert naargelang de context. Een gebruikelijke indeling is:
embryo → foetus → (geboorte) → kindertijd ^{(baby → peuter → kleuter → schoolkind → puber)} → adolescentie → volwassenheid → oudere → bejaarde → dood

Een aantal kunnen we samenvoegen voor een fiets. Embryo en foetus en geboorte  zijn hetzelfde (het productieproces). Ik denk dat peuter, kleuter, schoolkind en puber ook samengevoegd kunnen worden, als de groeifase. Hetzelfde geldt voor adolescentie en volwassenheid. Dus houden we de volgende 6 levensfasen over voor een velomobiel:

productie –> baby –> opgroeien –> volwassen –> oudere –> bejaarde –> dood

• Dat zorgt voor een mogelijkheid de getallen en kennis samen te voegen? Welke fasen hoort bij welke leeftijd en wat is er dan gebeurt? In de tabel hieronder ga ik dat naar eigen idee beschrijven.

levensfase	beschrijving	leeftijd fiets	leeftijd mens
productie	De fabriek maakt de fiets en de fiets wordt vervoert naar de winkel.	tot 0 jaar	tot 0 jaar
baby	De fiets komt uit zijn verpakking en staat in de winkel op zijn eigenaar te wachten. Blinkend, netjes gesmeerd en zonder krasjes. De fiets wordt afgesteld totdat de eigenaar tevreden is.	tot een paar maanden afhankelijk van wanneer de fiets gehaald wordt.	tot 2 maanden ongeveer.
opgroeien	De spannendste tijd voor de fiets (en de eigenaar). De afstelling wordt verbeterd, er worden zaken toegevoegd voor comfort of gemak of de snelheid. Maar ook de eerste krasjes, deukjes en grotere schade. Vaak door de onkunde van de eigenaar, of door de omgeving. Goed om te bedenken dat deze fase bij een volgende eigenaar feitelijk weer opnieuw begint. Ook bij een ervaren eigenaar kan deze fase korter duren. Maar een vuistregel is wel dat je na 20.000 km fietsen je fiets aardig begint te kennen.	0 tot 2 jaar	2 tot 21 jaar
volwassen	Voor zover mogelijk is de fiets af. De eerste dingen worden vervangen omdat ze versleten zijn. De banden zijn allang een of meerdere keren vervangen. Krasjes zijn groeven geworden of netjes weggepoetst. In deze fase hoort ook een soort midlife crisis waar de fiets ernstige veranderingen ondergaat zoals een andere kleur, bult, kap, frame, achtervork, vering of wat de eigenaar maar kan bedenken.	2 tot 5 jaar	21 tot 50 jaar
oudere	Ondanks alle aanpassingen van de eigenaar is de fiets duidelijk op leeftijd. Sommige eigenaren wachten niet op dit moment en verkopen de fiets.	5 tot 7 jaar	50 tot 65 jaar
bejaarde	Je bent gek, of gek op knutselen als je nu nog de fiets wil berijden. Een eigenaar vertroetelt of negeert de fiets. Vaak zie je fietsen van deze leeftijd weggestopt in een hoekje wachten op een betere tijd, die misschien nooit meer komt. Sommige onderdelen moeten nodig vervangen worden. Als het nog kan en onderdelen nog gemaakt worden door de producent.	7 tot 15 jaar	65 tot 80 jaar
dood	De fiets is niet meer te repareren. Het gaat de shredder in. Of aan de muur.	15 tot 20 jaar	80 tot 100 jaar

Je ziet dat de leeftijd niet geheel gelijk loopt met de leeftijd van een mens. Dat heeft enerzijds te maken met de korte baby tijd en de lange bejaarde fase. In de periode van 2 tot 7 jaar kun je aanhouden dat 1 velomobielenjaar overeenkomt met 10 mensenjaren. Of dus 1 velomobielenjaar komt overeen met 10.000 km gereden. Dat een mens van 10 jaar, 100.000 km moet hebben gereden is dan weer een cirkel redenering.

En dit is even waar als dat God kan breien. Het is even handig als een dikke spijker gebruiken als kettingpons. Het is even betrouwbaar als Trump.

Maar 1 ding is het wel. Regel 2 tot in het oneindige.