Olfen

Het woord heb ik min of meer bedacht. Het idee niet. En zo kom ik er elke keer weer achter dat iets bedenken makkelijker is dan iets doen.
Dat geldt voor het maken of repareren van je fiets, maar dus ook voor zoiets als Olfen. Voor de mensen die geen zin hebben om op de link te drukken: Olfen is een afkorting voor “OudeLullenFietsen”.

Want er zijn veel factoren die er voor zorgen dat je toch weer harder fietst en je zelf in het zweet werkt. Die racefietser voor je of achter je. Het bromscootertje, een tractor, wind mee, er zijn er vast nog wel meer, maar dit zijn mijn belangrijkste. Het is toch van de gekke dat mijn benen als vanzelf een tandje hoger gaan bewegen, als de ogen een racefietser gewaar worden? Alsof de grote hersenen direct worden overgeslagen en ik met de hersenen van een salamander mijn prooi aanval. Ook wind mee heeft zo’n vreemd effect. Je weet dat het allemaal wat makkelijker gaat door de wind, dus automatisch nog wat harder om de magische grenzen, zoals de 40 km/h grens (voor mij) of binnen 25 minuten thuis grens te halen? Waanzin. Om daarna een paar minuten uit te hijgen in je fiets voor je huis, omdat je verstand plots vergeten is je te vertellen dat je dat nog niet kan, oftewel onverstandig is. Kortom, simpel uit te drukken als Strava waanzin. Waarom is het zo belangrijk om de snelste te zijn op een bepaalde route? The king of the road is niet perse de snelste, maar de gelukkigste.

Terwijl het langzaam zoveel leuker is. Waarom rijden we zo hard en roepen tegelijkertijd dat het zo leuk is om lekker lang te fietsen? Als je langzaam rijdt fiets je toch sowieso langer? Hoef je ook niet om te rijden. Je ziet meer, je ruikt meer, je hebt meer tijd om foto’s te maken, je onthoud meer, kan makkelijker een praatje maken met die racefietser….

Hmm, die laatste behoeft uitleg en een ander beeld. Stel je die racefietser voor die je gaat inhalen. Je laat dat toe (drempel 1), je zegt hem gedag (drempel 2, vooral ook omdat veel racefietsers strak naar voren kijken bij het passeren) en je gaat met hem oprijden (drempel 3). Bij elke fase met een drempel, wordt er in je hersenpan uitgebreid getracht om je verstand uit te schakelen en het gas er op te zetten. Maar we weerleggen deze neiging adequaat. Dan begin je een gesprek met de racefietser. Dat is in de meeste gevallen simpel. Het is al genoeg om vriendelijk iets aardigs over zijn fiets te zeggen. Want racefietsers zijn net als ligfietsers, fietsers en beretrots op hun x ros (waarbij x het materiaal is waar het ding van gemaakt is). Je keuvelt wat over dit en dat, je slaat af en zegt gedag. Het kan natuurlijk zijn dat de racefietser niet zo’n behoefte heeft aan praten omdat hij/zij net met moeite je ingehaald heeft en nu de genadeklap kan geven. Ik heb laatst het volgende gedaan. Benen stil. Binnen no time was de racefietser met grote afstand voor me. Als opgejaagd wild dat niet kan geloven dat de luipaard hem niet probeert op te vreten, werd er achterom gekeken. Leuk. En kost bar weinig inspanning.

Dus ik heb me, geïnspireerd door mijn lieve Twitter vrienden, het volgende voorgenomen. Ik ga Olfen weer herontdekken. Ik bevestig mijn immer verleidelijke kilometerteller op een niet te bekijken plek. Daarna ga ik een snelheid zoeken die ik uren volhoud zonder hoge inspanning. Ik let op het ontspannen draaien van mijn benen, ik kijk om me heen rijdend over mijn geliefde saaie Zuiderweg naar Purmerend. Ik neem me voor om alles wat ik al jaren weet en gezien heb, opnieuw te bekijken. Het huis wat te koop staat, de golfbaan, de oude boer, het huis met de verlaten kooien van de oehoe’s, het transportbedrijf met de keurigst rijdende vrachtwagens van Nederland, het huis met het familiedrama, het rustpunt, het huis wat te koop staat eerst rechts en dan links, de vervallen boerderij, de boerderij in opbouw, de moeder met de kleine held op zijn kleine fiets, de dijk, de hardlopers (m/v), de lepelaar op het grasveld, de tennisbaan, met die vreemde reclame en veel meer. En ik laat me inspireren door de Flevoracer berijder die altijd lachend op zijn fiets me toezwaait terwijl hij de andere kant op rijdt. Die glimlach, daar gaat het om. En zo rijd ik Neck en Purmerend in. En later naar huis.

En dan het belangrijkste. Ik ben uitgerust op mijn werk of thuis en niet uitgewoond. Ik begroet mijn kids en lieve vrouw/vriendin/toeverlaat, ik eet en ga uiteindelijk slapen.

Zou mooi zijn. Toch?