Banden gekocht

Banden onder een ligfiets is als porno op tv voor andere mensen. Zodra je daar over begint wordt iedere ligfietser (m/v) opgewonden. Er is iets opmerkelijks met banden. We zien ze bijna niet tijdens het fietsen, ze zijn (bijna) allemaal zwart, maar oh wee, als je het onderwerp ter sprake brengt. Veel ligfietsers hebben een mening en komen daar vooruit. Het doet me een beetje denken aan regel 5, van de ethische regels. En dat is natuurlijk fijn als je net nieuwe banden zoekt. Dus na een oproep op de mailinglijst en een bericht op dit blog, werd ik geholpen met advies. Dit alles is hier te lezen.

Dus de Schwalbe Marathon Greenguards onder de voorwielen en de Schwalbe Shredda op het achterwiel van de Quest gezet. Die Shredda’s had ik op de kop getikt bij de veiling van de Sinner ligfietsen inboedel. Een fijne band, die snel zou zijn. Ik heb er 3. Ik denk dat ik er 1 ga verkopen. Het duurt veel te lang voordat ze versleten zijn, dus kan ik beter een ander gelukkig maken. De Marathon Greenguards (MG) zijn gekocht bij ligfietsshop. Handig dat ze ook op twitter zitten. Samen met Schwalbe AV6 binnenbanden. En dat had ik volgens anderen niet moeten doen, want waarschijnlijk sneller lek, dan AV7. Het is inderdaad waar, dat AV6 biba precies tot 40 mm gaat. De toekomst zal leren of het advies van Ligfietsshop een goede was, of dat ik toch naar de meerderheid had moeten luisteren.

Het omleggen van de Shredda gaat met een gezellig plopje bij 5 bar. Die zit zo goed als gecentreerd. Hier zit trouwens een dikke AV7 biba in. Waarschijnlijk een bmx bandje. Met zo’n lekker ventiel zonder draad. Dat pompt heerlijk en het heeft meer flex, waardoor ze minder snel scheuren bij de basis.

De 40-406 MG verrassen me eerst doordat ze tot 7 bar mogen (de 47-406 op onze bakfiets mag tot 5 bar). Dat is best veel voor zo’n relatief dikke band. En kan verklaren dat ze sneller rijden, dan vroeger? Een durano heeft max 8 en dat is een heel dun bandje. Dus je wint relatief op druk. Ook deze laten er zich lekker makkelijk op leggen. Het lukt mij zelfs zonder bandenlichter! Dat had ik niet verwacht. Het kan aan de combinatie velg/band liggen, maar die dikke MG op de bakfiets was een hele klus geweest, met meerdere bandenlichters die braken. Dat is een opluchting. Betekent ook dat wisselen bij die ene lekke band die ik ooit krijg, ook fijn zal zijn.

Op advies van TvG ruim met de talkpoeder gestrooid. Dat heeft voordelen namelijk. Je gaat iets sneller (?), het banden opleggen gaat makkelijker en je kan de biba tov de buba wat verschuiven. Wat bij het centreren van de autoventiel in het toch wel ruime velggat van Quest 1 prettig is.

Nu gaat er nog een (overbodig) blogpostje komen over de rijervaring, maar het viel me in de eerste kilometers op dat ik gevoelsmatig hoger zat. Kun je echt 12 mm hoger van de grond merken in een velomobiel? Het comfort is okay, al verschilt het niet heel veel. Het bochtengedrag is goed, minstens zo goed als met dunne banden. Ook opvallend. Ik hield controle op dezelfde snelheid en heb zelfs het idee dat ik sneller door bochten kan.

Op de foto’s zijn de oude banden nog te zien. Vooral de durano’s zijn na 1000 km behoorlijk versleten en heeft veel scheurtjes. Best snel. De durano plus ziet er na 1000 km nog erg goed uit. Die kan nog heel wat hebben. De Kojak heeft meer gereden, 2000? en heeft de bekende putten en sneetjes. Een van de 2 laat mij op een gegeven moment de band weggooien omdat het canvas onder druk door de zwarte laag heen komt. Dat voelt niet prettig.

Wat er op gaat.

Wat er af kwam.

Links de Durano, midden de Durano plus, rechts de kojak

Die heerlijke Autoventiel met rubberen rand en zonder draad.

Om een goede stuuruitslag te houden heb ik de vijl in de wielkap gezet. Nu stuur ik ongeveer even scherpe bocht als met een Durano.

Daar ligt het verleidelijk op de zij, met verse lingerie.

Ook zo’n ding. Je km-teller aanpassen. Met enige magische toetscombinaties hoef ik deze keer niet opnieuw te resetten.