Geen LEL kijken

Nadat ik stoer mijn plannen had uitgelegd voor een kijkdagje naar LEL op het keerpunt in Enkhuizen is een stoeipartijtje met mijn kind een spelbreker geworden. Ergens heb ik mijn onderbenen onhandig de benen van Tom vastgehouden. Daarna was er een zeurende pijn rond de aanhechtingen onder de knie. Ik denk dat het stoeipartijtje een sluimerende blessure heeft blootgelegd. Als ik dat beter uitgezocht heb, kom ik er vast nog wel op terug. Ik denk in ieder geval niet dat mijn knie weer stuk is, maar dat het iets anders is.

Gisteravond kon ik misschien al aan mijn eigen gedrag merken dat de boodschap die mijn lijf gaf nog niet helemaal naar de hersenen waren door gekomen. Terwijl ik vrij knorrend door het huis liep werd de pijn niet snel minder. Uiteindelijk maar de knoop doorgehakt. Dat kun je beter doen op ruime afstand van dat wat je gepland hebt. Na de beslissing toch maar een klusje afgemaakt die ik me voorgenomen had. Het vastmaken van klittenband aan een tasje.

Het ding was vroeger zo’n onhandig aan je autostoel hang dingetje waar je spulletjes in kwijt kon. Het is bij ons snel een bergingsattribuut geworden. Toen ik tijdens de verbouwing van de Quest wat rommelde in de berging heb ik het ding gevonden en vond het wel heel goed passen aan de zijkant van de stoel in de Quest. Niet te ver naar achteren zodat je er rijdend bij kan en de batterij(en) er in kunnen. Het klittenband maak ik vandaag nog vast met expoxy lijm aan de kuip.De lijm van de klittenband is net niet sterk genoeg om het tasje vast te houden. Vooral als ik een slot erin probeer te frutten, die net te groot is. Het klittenband op het tasje bleef ook niet zitten. Dus gisteren naald en draad gepakt. Elke keer als ik wat naai krijg ik weer respect voor de mensen die daar hun werk van hebben gemaakt. En gepaard met de sjagrijnigheid die langs mijn benen omhoog kroop heb ik de dikke naald diverse keren in het tasje en klittenband geramd alsof het een levensgevaarlijke dinosauriër was. Dit extra sterke garen zal vast wel kunnen wat lijm niet kon.

Nu past de batterij en de reserve batterij er keurig in. En is er nog ruimte zat voor brood, portemonnee en andere kleine dingen die ik anders ergens los rond laat slingeren of in mijn jaszakken prop. Misschien herzie ik mijn gereedschapstasje een keer en past dat spul er ook in. Scheelt ruimte (waarom?) en staat netjes (waarom?) en is vooral overzichtelijk.

Goed. Ik ga mijn dag maar eens nuttig besteden met nakijken. Geruststelling. Ik ben professioneel genoeg om mijn teleurstelling niet te verhalen op de cijfers van de leerlingen. Wees gerust. 😉

Achteraanzicht van het tasje.

Klittenband in de fiets. Onder de arm steun.

En hoppa. Tasje. Met genoeg vakjes om dingen kwijt te raken, eh bedoel op te ruimen.

Batterij nummer 2 gesoldeerd door Stephan. 150 gram en 2800 mAh.